Μπαμπαδο..διαβάσματα: Κυριακή γιορτή και σχόλη

Σηκώνεσαι αργά αργά απ’ το κρεβάτι
και συνειδητοποιείς
ότι δεν έχεις να κάνεις τίποτα.Ένας  άγνωστος θεός  διαφεντεύει την μέρα
και την αφήνει να κινήσει απόλυτα κενή
από προβλήματα και άγχη αφήνοντας
σε μετέωρο ακόμα και με αυτή την συνειδητοποίηση.
Ξαφνικά δεν σκέφτεσαι τίποτα
και νιώθεις καλά για αυτό.
Κοιτάς να δεις κατά που πέφτει το θερμόμετρο
αλλά ακόμα και αυτή σου η υποψία περί πυρετού εγκαταλείπεται πολύ γρήγορα. Γνωρίζεις τι φταίει.
Η Κυριακή  είναι πάντα έτσι.
Κενή. Και πλήρης.
photo via
Σηκώνεσαι αργά και αθόρυβα πας
μέχρι τα δωμάτιά τους. Κοιμούνται. Σαν αγγελούδια.
Θεϊκά πλάσματα που σε ανύποπτο χρόνο
θα ξυπνήσουν και τότε η μέρα κάθε άλλο
παρά παράδεισο θα θυμίζει.
Δεν σε νοιάζει όμως. Το χαίρεσαι και το επιζητείς.
Περιμένεις πως και πώς να ακούσεις το πρώτο ξύπνημα,
την πρώτη γκρίνια, την πρώτη απαίτηση.
Να μην σου πω ότι πας και τα ψιλοτσιγκλίζεις
χαϊδεύοντας τα για να σηκωθούν από τα κρεβάτια τους
γιατί πέρασε η ώρα και το σπίτι
φαντάζει
απελπιστικά άδειο χωρίς απαιτήσεις.
photo via
Φωνές σε μέγεθος ουρλιαχτού και ουρλιαχτά
εν μέσω  διαπληκτισμών εξελίσσονται
σε ανύποπτο χρόνο μπροστά στα μάτια σου. Μίκυ Μάους για τον μικρό και  τσακωμοί
για το ποιος θα υπερισχύσει στην τηλεόραση με τον μεσαίο. «Μπαμπά πες του κάτι» ο μικρός.
«Αμάν πια όλο τον μικρό υπερασπίζεσαι» ο μεσαίος.
Κάνεις να τον υπερασπιστείς.
Παιδί είναι και αυτός. Ο μικρός το παίρνει χαμπάρι
και ορμάει πέφτοντας  με αναφιλητά  στην αγκαλιά σου.

Τότε λυγάς. Άνθρωπος είσαι. Ξέρεις πως έχασες
το παιχνίδι αλλά κάνεις τάχα μου τάχα μου
ότι έχεις ακόμα την δύναμη να επιβληθείς.
photo via
Φευγαλέα αναρωτιέσαι μήπως ο ορισμός της μέρας
ως αργίας είναι υπερβολή και ίσως η Τρόικα
να μπορούσε να κάνει κάτι για αυτό.
Ο μεσαίος καταλαβαίνει το χάσμα και αρχίζει
να σου ρίχνει ευθύνες ότι κακομαθαίνεις τον μικρό.
Κάτι πας να πεις αλλά επεμβαίνει η μεγάλη
που άκουγε την συζήτηση από τον πάνω όροφο. Επιβεβαιώνει τον μεσαίο.
Εσύ χαμηλώνεις το βλέμμα
και πας να δικαιολογηθείς.
Ο μικρός συνειδητοποιεί
ότι πας να νιώσεις ενοχικός και αυξάνει
την ένταση του ουρλιαχτού στο κολλημένο
στο στόμα του αυτί σου,
υπερισχύοντας των δύο αντιπάλων του.
Κοιτάς ικετευτικά τους άλλους δυο αλλά ουδεμία ανταπόκριση. Το βλέμμα σου πέφτει στο κενό. Συνειδητοποιείς ότι είσαι η μπάλα.
Τρομάζεις και αποφασίζεις να βάλεις τα μεγάλα μέσα.
Τάζεις της μεγάλης το χτεσινό χαρτζιλίκι που της αρνήθηκες. Κίνηση Ματ. Ο μεσαίος μένει ακάλυπτος
και επικαλείται την οικονομική κρίση.
«Μπα τώρα δεν έχουμε οικονομικό πρόβλημα;»
πετάει χαιρέκακα. Νιώθεις απαίσια.
Αν το μάθαιναν οι κοινωνικοί λειτουργοί του κόσμου
θα σε κατακεραύνωναν. Κάνεις να το πάρεις
πίσω
αλλά η μεγάλη σε κοιτάει λες και είσαι ο άμεσα υπεύθυνος της οικονομικής κατάντιας του τόπου.
Ξαναλυγάς.
Τάζεις και στο μεσαίο χαρτζιλίκι.
Πλέον είσαι σίγουρος ότι αποτελείς αντικείμενο
 ανάλυσης για τους επιστήμονες της χώρας
αλλά η κατάσταση χαλαρώνει και όλοι δια μέσω δημοκρατικότατης ψηφοφορίας αποφασίζουμε ο μικρός,
με απόλυτη ομοφωνία παρακαλώ, να δει τελικά
το πολυπόθητο Μικυ Μάους. Αφήνεις τους επιστήμονες
στην μοίρα τους και συνεχίζεις την ζωή σ
ου.
Ο μεσαίος μισογελάει σαν κάτι να ξέρει αλλά αρνείσαι
να το ερμηνεύσεις. Ο μικρός προσγειώνεται
μπροστά στην τηλεόραση.
photo via
Σε πέντε λεπτά κλαίει και οδύρεται
γιατί το Μίκυ Μάους τέλειωσε.
Κοιτάς σοκαρισμένος τους άλλους δύο.
Σε αγνοούν. Τώρα συσκέπτονται για το πουν
θα χαλάσουν τα λεφτά τους.
Στρέφεις το ανήμπορα βλέμμα σου στον μικρό.
Εκπλήσσεσαι με την δυστυχία του.
Αν τον είχες στην είσοδο του Μετρό
θα είχε μεγάλη επιτυχία σκέπτεσαι.
Τον πλησιάζεις αργά και γεμάτος κατανόηση
για το πρόβλημα. Τρως μια σφαλιάρα.
Απομακρύνεσαι και επαναεπιχειρείς.
Αυτή την φορά σε αφήνει κάτι να κάνεις
αλλά μην φανταστείς ακρότητες.
Τυπικά πράγματα.
Σαν δύο ξένοι που μόλις γνωρίστηκαν ένα πράγμα.
Τον ψιλοχαιδεύεις  τον χαλαρώνεις, του μιλάς τρυφερά
στο αυτί. Σιγά σιγά κάνεις την παράτολμη κίνηση.
Του δίνεις ένα φιλάκι στο μάγουλο.
Δεύτερη σφαλιάρα. Υπαναυποχωρείς.
Προσπαθείς να του αποσπάσεις
την προσοχή με τα παιχνίδια.
photo via
 «Θέλεις να παίξουμε ιππότες;» Του λες.
«Όχι» σου απαντάει.«θέλω να δω ΜικυΜάους».
Θέλεις να παίξουμε φιδάκι; αντικρούεις.
«Όχι, είπα Μικυ Μαους. Αυτό που τέλειωσε» διευκρινίζει. Κατεβάζεις όλα τα επιτραπέζια και όλα τα puzzle
που έχεις πρόχειρα στο σπίτι και συνεχίζεις να παίρνεις
την ίδια απάντηση. Σειρά έχουν τα παραμύθια
αλλά η τύχη τους είναι χειρότερη της πυράς.
Αναρωτιέσαι αν το videoclub έχει το συγκεκριμένο ΜικυΜάους αλλά συνειδητοποιείς ότι δεν ξέρεις
ποιο είναι το συγκεκριμένο ΜικυΜάους για να το ζητήσεις. Με την άκρη του ματιού σου βλέπεις τον μεσαίο
να το παίζει κινέζος και  να αλλάζει κανάλι
στην τηλεόραση αραχτός στον καναπέ
ικανοποιημένος για την έκβαση της κατάστασης .
Χλωμιάζεις. Πρέπει να αντιδράσεις γρήγορα
πριν ο μικρός  αντιληφθεί τα τεκτενόμενα.
Η λύση του να σου επιστρέψει το χαρτζιλίκι
ο μεσαίος δεν είναι λύση. Προτείνεις βόλτα στο πάρκο . «Αυτό που είναι κοντά στο κυρ. Παναγιώτη» σου λέει;; «Αυτό» του απαντάς, ευγνωμονώντας βαθιά μέσα σου τον ψιλικατζή της γειτονιάς σου που είναι ανοικτός Κυριακάτικα. «Καλά πάμε» σου λέει. Έχεις ήδη ντυθεί και τον περιμένεις όλο ευγένεια στην πόρτα.
photo via
Επιστρέφετε από το πάρκο. Ο μικρός ευτυχισμένος
και γεμάτος ενέργεια από το kinder έκπληξη που μόλις κατανάλωσε. Εσύ με το βλέμμα της απόλυτης ικανοποίησης ζωγραφισμένο στο πρόσωπό σου ως απόλυτος ελεγκτής
των καταστάσεων. Εδώ οι κοινωνικοί λειτουργοί δεν έχουν τίποτα να πουν, σκέπτεσαι, καθότι το παιδί πήγε στο πάρκο. Πταίσμα το kinder, αθώος ο κατηγορούμενος.
photo via
Φοράς τις πυτζάμες σου και ενημερώνεις φωνακτά ότι αρνείσαι να τις βγάλεις, αρχίζοντας
μετά το μεσημεριανό φαί  και το πλύσιμο των πιάτων
να  περιφέρεσαι από δωμάτιο σε δωμάτιο,
από παιδί σε παιδί
(αφού κατάφερες ως κολόνα του σπιτιού
να τα χωρίσεις αναίμακτα),
με ένα φλιτζάνι decaf Nescafe στο χέρι προσπαθώντας
να καταλάβεις γιατί αυτή σου η ενέργεια
σε κάνει να νιώθεις τόσο γεμάτος.

Πως μπορεί απλά και μόνο μια εικόνα πλασμάτων
να γαληνεύει και να  ηρεμεί την ψυχή
σου πετώντας  στη λήθη το πρωινό ματς
που εξελίχτηκε στα μάτια σου;
photo via
Η μέρα κυλά και εσύ την καταναλώνεις
σκαρφιζόμενος μπαγαμποντιές
για να εισέλθεις στον κόσμο τους και να μοιρασθείς
το υπόλοιπό της μαζί τους.

Προκαλείς την μοίρα σου αλλά σου αρέσει.
Το βράδυ νιώθεις πτώμα χωρίς ουσιαστικά
να έχεις να κάνεις τίποτα.
«Μπαμπά παραμύθι» φωνάζει ο μικρός
μόλις τον βγάλεις από την μπανιέρα.
photo via
 Επιστρατεύεις τους φανταστικούς ήρωες σου
και ετοιμάζεσαι για άλλη  μια ιστορική εξόρμηση του Αστράχαντα. Ο μεσαίος από το επάνω κρεβάτι
ακούει και σε διορθώνει κάθε φορά που θα αλλάξεις
λίγο την ιστορία σου σε σχέση με αυτή που άκουγε αυτός μικρός. Κολακεύεσαι. Ο μεσαίος θυμάται τα παραμύθια μου λες και τον αφήνεις να καθοδηγήσει αυτός την ιστορία νιώθοντας όλο και πιο περήφανος σε κάθε στροφή της πλοκής της. Εκπλήσσεται με αυτά που του έλεγες, αλλά χαίρεσαι που τα θυμάται.
photo via
Μετά από λίγο σταματάνε οι φωνές. Σιγά σιγά σβήνει
η ένταση τους και το σπίτι βουβάνεται. Η μέρα τέλειωσε.
Η σιωπή γίνεται φίλη. Φιλάς τα αγόρια και κινείς για το δωμάτιο της μεγάλης. Την αγγίζεις απαλά στο μάγουλο
και απομακρύνεσαι. Δεν θέλει πολλά πολλά.
Η ηλικία βλέπεις. Τρομάζεις στην σκέψη ότι μεγάλωσε.
photo via
Ξαπλώνοντας στο κρεβάτι συνειδητοποιείς ότι δεν έκανες τίποτα σήμερα. Απλώς κοιτούσες. Κοιτούσε και έκλεβες. Ενέργεια. Εικόνες . Αναμνήσεις. Απλώς έκλεβες.
Κλείνοντας τα μάτια αφήνεσαι στην τελευταία ευχή.
Αυτή που θέλεις  να κλείσει την δικιά σου  μέρα .
photo via
«Ποτέ μα ποτέ, κανείς να μην έχει την δύναμη
να μου στερήσει την καθημερινότητα
των αγγέλων που διαφεντεύουν την ζωή μου»
σιγοψιθυρίζεις.
Και με αυτή την σκέψη ξεκινάς την βδομάδα
σου προσμένοντας.
 
Το άρθρο έγραψε ο Ξυλάς… ένας μπαμπάς τριών παιδιών
που αρνείται να μείνει «μεταξεταστέος» στην ζωή των παιδιών του.
 
 

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *