Είμαι βιβλιόφιλη και πιστεύω ότι κάθε βιβλίο έχει κάτι να προσφέρει στον αναγνώστη του.
Στο ιστολόγιο δεν γράφω κριτικές, αλλά τις δικές μου απόψεις για βιβλία που απευθύνονται σε παιδιά και νέους.
Το παραπάνω το γράφω με αφορμή
μια επίσκεψη σε βιβλιοπωλείο όπου
ξεφύλλισα το βιβλίο ”Η σαλεμένη Σούλα τρώει φρίκες”.
Θα είμαι ειλικρινής..
Ο τίτλος του βιβλίου,
επιλέχθηκε μάλλον στο ύφος του βιβλίου
”Ημερολόγιο μιας ξενέρωτης”.
Το περιεχόμενο.. αγόρια, φιλίες, σχολείο.
Η περιγραφή του όπως δίνεται από τις
Εκδόσεις Ψυχογιός είναι:
”….Βασικά με λένε Σούλα. Τη μαμά μου Σταυρούλα, τον αδερφό μου Σωτηράκη και τον μπαμπά μου Σάκη. Σάκη Σαλεμένο. Οπότε μας φωνάζουν όλους ΣΑΛΕΜΕΝΟΥΣ! Σκέφτεστε πιο μεγάλη φρίκη απ’ αυτήν; Όχι; Ούτε κι εγώ. Κι όμως υπάρχουν. Φρίκες να δουν τα μάτια σας… Η πιο μεγάλη; Η πιο φοβερή; Ο μόνιμος εφιάλτης μου;
Μην περιμένετε βέβαια να συνεχίσω έτσι μυξοκλαίγοντας σαν βλαμμένο γιατί έχω ένα σωρό πράγματα να σας πω. Όχι τίποτα εξωφρενικές ιστορίες να τραβάς τα μαλλιά σου και να κάνεις τις κοτσίδες κουρελούδες. Θέλω να σας πω για πράγματα που ζείτε κι εσείς κάθε μέρα. Για το σπίτι, για το σχολείο και για τα αγόρια. Κυρίως για τα αγόρια!
Γιατί εκτός από Σαλεμένη Σούλα, είμαι και πολύ Σούπερ Σούλα. Αλλά δυστυχώς, το ξέρω μόνο εγώ.
Φρίκη ε;…”
Μην περιμένετε βέβαια να συνεχίσω έτσι μυξοκλαίγοντας σαν βλαμμένο γιατί έχω ένα σωρό πράγματα να σας πω. Όχι τίποτα εξωφρενικές ιστορίες να τραβάς τα μαλλιά σου και να κάνεις τις κοτσίδες κουρελούδες. Θέλω να σας πω για πράγματα που ζείτε κι εσείς κάθε μέρα. Για το σπίτι, για το σχολείο και για τα αγόρια. Κυρίως για τα αγόρια!
Γιατί εκτός από Σαλεμένη Σούλα, είμαι και πολύ Σούπερ Σούλα. Αλλά δυστυχώς, το ξέρω μόνο εγώ.
Φρίκη ε;…”
Συγγραφέας είναι η παιδαγωγός Σάσα Μάνου
και εικονογράφος η αγαπημένη Λιάνα Δενεζάκη.
και εικονογράφος η αγαπημένη Λιάνα Δενεζάκη.
Όταν πήρα το βιβλίο στα χέρια μου ένοιωσα
σαν να κρατούσα ένα κουτσομπολίστικο περιοδικό.
Εφηβικό μυθιστόρημα.. κατά τη γνώμη μου
δεν είναι ένα μυθιστόρημα που μιλάει στις έφηβες
για φλερτ και εξωτερική εμφάνιση μόνο.
Διαβάζοντας αποσπάσματα,
σκέφτηκα ότι μοιάζουν περισσότερο με διαλόγους
που ανταλλάσουν έφηβες φίλες.
Το κείμενο μοιάζει με προφορικό λόγο
και σε αρκετά σημεία αλλάζει η γραμματοσειρά
και παρεμβάλλονται πολλά σκίτσα.
Είμαι λίγο μουδιασμένη, γιατί η ”σαλεμένη σούλα”
μου θυμίζει ένα κακέχτυπο της ελληνίδας έφηβης..
και είμαι σίγουρη ότι αυτό είναι άδικο.
”’Οταν πρέπει να πω κάτι έξυπνο αλλά δεν μου έρχεται τίποτα και τελικά τη βγάζω εντελώς στη μούγγα
σαν καθυστερημένο. Το καλό είναι ότι όλο και κάποιο
αγόρι μπορεί να με περάσει για κωφάλαλη, να με λυπηθεί
και να μου ρίξει μια ματιά συμπάθειας. Από τις χυλόπιτες
που μου ρίχνουν συνήθως, ε, είναι μια πρόοδος
δεν μπορείτε να πείτε..”
σαν καθυστερημένο. Το καλό είναι ότι όλο και κάποιο
αγόρι μπορεί να με περάσει για κωφάλαλη, να με λυπηθεί
και να μου ρίξει μια ματιά συμπάθειας. Από τις χυλόπιτες
που μου ρίχνουν συνήθως, ε, είναι μια πρόοδος
δεν μπορείτε να πείτε..”
Αλήθεια εσείς τι νομίζετε;
Διαβάστε εδώ τις πρώτες σελίδες του βιβλίου.
Επαναλαμβάνω είναι η προσωπική μου άποψη.
