Τα παραμύθια και οι ιστορίες κάθε τόπου αποτελούν θησαυρό για όλες τις γενιές και θα πρέπει να διασώζονται και να δημοσιεύονται. Ευτυχώς υπάρχουν αρκετοί σπουδαίοι άνθρωποι που το έχουν καταφέρει αυτό και έτσι έχουν την δυνατότητα τα παιδιά μας να ακούν τα παραμύθια που έλεγαν στις γιαγιάδες και τους παππούδες μας. Παραμύθια και ιστορίες συνυφασμένα με τα ήθη και έθιμα του τόπου μας και αποτελούν κομμάτι του πολιτισμού μας.
Ένα τέτοιο σπουδαίο εγχείρημα κατάφερε η Μαριέττα Γιαννοπούλου-Μινώτου (1900-1962) η οποία κατέγραψε και δημοσίευσε ογδόντα τέσσερα παραμύθια, ανεκτίμητες μαρτυρίες του παρελθόντος της Ζακύνθου, καθώς διασώζουν πολύτιμο γλωσσικό υλικό και στοιχεία του ζακυνθινού υλικού και πνευματικού πολιτισμού.
Πενήντα χρόνια μετά το θάνατο της Ζακυνθινής λόγιας, η φιλόλογος και εικαστικός Ζωή Νικητάκη έσκυψε με αγάπη στο έργο της Μαριέττας Γιαννοπούλου-Μινώτου, ξεχώρισε εφτά παραμύθια της και «καταπιάστηκε με τ’ όνειρο», όπως αναφέρει και η ίδια.
Σε μια εκπληκτική έκδοση που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Τρίμορφο, η Ζωή Νικητάκη, διασκεύασε εφτά ζακυνθινά παραμύθια αλλά και τα εικονογράφησε. Έτσι τα έκανε πιο προσιτά στις νεότερες γενιές.
Πήρε πινέλα και χρώματα, συνεχίζοντας το ταξίδι στον κόσμο του απρόσμενου και του απίθανου, και τους έδωσε πνοή.
Και όντως η εικονογράφηση είναι όμορφη και ζωηρή..θαρρείς τρισδιάστατη.
Η αξία των παραμυθιών αυτών είναι μεγάλη. Απευθύνονται σε μικρούς και μεγάλους αναγνώστες. Συγκινούν, κρατούν σε εγρήγορση τον αναγνώστη και καλλιεργούν την παιδική ψυχούλα. Mέρος των εσόδων από το βιβλίο Λαϊκά Παραμύθια της Ζακύνθου με την επιμέλεια της Ζωής Νικητάκη, διατίθενται από την ίδια για την ΠΝΟΗ ΑΓΑΠΗΣ,
Σύλλογο Εθελοντών Κοινωνικής και Συναισθηματικής Στήριξης Ανθρώπων με καρκίνο και των Οικογενειών τους.
Καλή ανάγνωση!
