Διαβάζω το προσωπικό ιστολόγιο της συγγραφέως
Λότης Πέτροβιτς-Ανδρουτσοπούλου, υπό τους μελωδικούς ήχους του Νυχτερινού (Opus 9, Ν.1) του Σοπεν.
”Επειδή η ζωή δίχως παραμύθι συχνά γίνεται αφόρητη…”
γράφει στην επικεφαλίδα..
γράφει στην επικεφαλίδα..
Η Λότη Πέτροβιτς γεννήθηκε το 1937 στην Αθήνα.
Όπως αναφέρει στο βιογραφικό της,
τα παιδικά της χρόνια ‘σφραγίστηκαν’ από
την απανθρωπιά της Κατοχής και τη φρίκη του Εμφυλίου.
Σπoύδασε μoυσική και ξέvες γλώσσες (αγγλικά, γαλλικά, ιταλικά) και παρακoλoύθησε μαθήματα αγγλικής φιλoλoγίας.
 |
| photo via lotypetrovits.blogspot.gr/ |
Το πρώτο της βιβλίο εκδόθηκε το 1973, όμως τα παραμύθια τα σκάρωνε από μικρή όταν καθόταν μόνη της κάτω από ένα δέντρο και ονειρευόταν να τα βάλει κάποτε σε βιβλία για να αποκτήσει φίλους μέσα από αυτά.
Εργάστηκε επί 27 χρόvια (1958-1984) στηv απoστoλή Ελλάδoς της ICEM, διεθvoύς oργαvισμoύ για τηv πρoστασία μεταvαστώv και πρoσφύγωv.
Παράλληλα με τη βιoπoριστική εργασία της, ασχoλήθηκε εvτατικά με τη μελέτη της παιδικής και vεαvικής λoγoτεχvίας και τη συγγραφή βιβλίωv κυρίως για παιδιά και vέoυς.
Έχει τιμηθεί με πολλά βραβεία ενώ ήταν υποψήφια και για το Διεθνές Βραβείο Άντερσεν το 1994 και το 2010.
Τα βιβλία της έχουν μεταφραστεί σε πολλές ξένες γλώσσες.
Μπορείτε να δείτε αναλυτικά την εργογραφία της
στην ιστοσελίδα της.
”Αρκετοί συγγραφείς παιδικών λογοτεχνικών βιβλίων, ΄Ελληνες και ξένοι, όταν ερωτηθούν γιατί γράφουν για παιδιά, απαντούν: «Μα εγώ δε γράφω για παιδιά, γράφω για τον εαυτό μου». Βέβαια, αν αυτό ήταν αλήθεια πέρα για πέρα, τα κείμενά τους θα έπρεπε να μένουν στο συρτάρι τους, αφού μοναδικός τους προορισμός θα ήταν να διαβαστούν μόνο από τον ίδιο το δημιουργό τους που τα γράφει «για τον εαυτό του»”
Από τo 1986 ασχoλείται με τo κoλάζ. Με τηv τεχvική αυτή έχει εικovoγραφήσει έξι από τα βιβλία της.
Τα κείμενα της επηρεασμένα από τις δυσκολίες και της εμπειρίες της, είναι διανθισμένα με την αίσθηση της δικαιοσύνης, της ειρήνης και της ανθρωπιάς.
Είμαι ευτυχής και με τιμά, που η Λότη Πέτροβιτς,
αποδέχτηκε την πρόταση μου να απαντήσει
στις πέντε ερωτήσεις του Παραμυθητή.
[…] ένα παραμύθι, ακόμα και παραλλαγμένο, μπορεί πάντα ν’ ανακουφίζει. Γιατί με το συμβολισμό της (ιστορίας) θα του θύμιζε ότι τα πνευματικά δημιουργήματα δεν απειλούνται από υλική φθορά, ούτε από θάνατο […]
(απόσπασμα από άρθρο της συγγραφέως)
Τα βιβλία της είναι γεμάτα από εικόνες της Ελλάδας.
Μεταφέρουν ήθη και συνήθειες και αναφέρονται σε πολλά ιστορικά γεγονότα της χώρας μας. Πολλά είναι
βασισμένα και σε προσωπικά βιώματα της συγγραφέως.
Το τελευταίο της βιβλίο είναι ένα μυθιστόρημα για εφήβους
”Στη σκιά της πράσινης βασίλισσας”,
όπου μια βελανιδιά αφηγείται την ιστορία της
η οποία είναι συνυφασμένη με την ιστορία του τόπου της.
Μια βελανιδιά που στέκεται στην αυλή του
εξοχικού σπιτιού της συγγραφέως σε ένα χωριό
της Αχαΐας, εδώ και χίλια χρόνια.
Κάθε βιβλίο έχει άψογη αισθητική,
είτε πρόκειται για ένα παραμύθι για μικρά παιδιά
ή ένα μυθιστόρημα για νέους.
”Χρειάστηκε πολύ να δουλέψω, πολλά να διδαχτώ
για το πώς ένα βιβλίο μπορεί να γίνει τόσο καλό,
για το πώς ένα βιβλίο μπορεί να γίνει τόσο καλό,
ώστε να είναι για παιδιά. Πολλά τα έμαθα από μια άλλη Πηνελόπη, που γιαγιά μου την ένιωθα κι εκείνη: την Πηνελόπη Δέλτα. Κι ας μη ζούσε πια. Ένα από αυτά ήταν να υπολογίζω τη γνώμη των παιδιών. Τα γράμματα και τα μηνύματά τους λοιπόν είναι οι «θησαυροί» μου”.
(απόσπασμα από το βιογραφικό της)
Όταν επισκεφτείτε τη σελίδα της και ακούσετε
το Νυχτερινό του Σοπεν, θα νοιώσετε μια γλυκιά μελαγχολία.
Είναι ένα καλωσόρισμα στο κόσμο του βιβλίου.. και είναι
η ίδια η ζεστασιά που νοιώθετε όπως
και όταν διαβάζετε τα βιβλία της.
και όταν διαβάζετε τα βιβλία της.
Αν σας άρεσε, μοιραστείτε το!