«Φτάνουν όπου να ΄ναι οι γιορτές
Νεράιδες το καθήκον σας καλεί
Τα σπίτια των ανθρώπων θα ΄χουνε γιορτή
Να τα στολίσουμε ελάτε όλοι μαζί
.jpg)
Νεράιδες το καθήκον σας καλεί
Τα σπίτια των ανθρώπων θα ΄χουνε γιορτή
Να τα στολίσουμε ελάτε όλοι μαζί
Τα δέντρα περιμένουν στις αυλές
Τ’ αστέρια λάμπουνε ψηλά
Νεράιδες ανοίχτε τα φτερά
Οι κήποι να γεμίσουνε χαρά.»
Τ’ αστέρια λάμπουνε ψηλά
Νεράιδες ανοίχτε τα φτερά
Οι κήποι να γεμίσουνε χαρά.»
Αυτό τραγουδούσε το Πνεύμα των Χριστουγέννων καθώς πλησίαζαν οι γιορτές του Δεκέμβρη, για να καλέσει τις νεράιδες να ανέβουν στον ουρανό, να πάρουν τα αστέρια για να στολίσουν τα δέντρα των κήπων των ανθρώπων. Έτσι οι νεράιδες που τους αρέσει να πετούν ψηλά και να παιχνιδίζουν στον ουρανό, έπαιρναν τα αστέρια. Μα αυτό στα αστέρια δεν άρεσε καθόλου και παραπονέθηκαν στον Κύριο του Ουρανού. Εκείνος αποφάσισε ότι για δεκαπέντε ημέρες από τις παραμονές των Χριστουγέννων μέχρι και τη Μεγάλη Γιορτή των Νερών, ορισμένα αστέρια, όσα και τα δέντρα των κήπων των ανθρώπων θα στολίζουν όχι τον ουρανό αλλά τις κορυφές των δέντρων.
Έτσι λοιπόν γινόταν κάθε χρονιά.. και τα αστέρια στόλιζαν τα δέντρα των ανθρώπων. Μέχρι που μια χρονιά μια νεράιδα έκανε λάθος στο μέτρημα και ξέχασε.. ένα δέντρο. Το Πνεύμα των Χριστουγέννων αποφάσισε ότι δεν πρέπει αυτό το έλατο να μείνει χωρίς αστέρι. Έτσι η νεράιδα θα έπρεπε να πάρει τη θέση του αστεριού. Οι άλλες νεράιδες τη λυπήθηκαν αλλά εκείνη δεν μπορούσε να κάνει αλλιώς. Μετά από δεκαπέντε ημέρες αφού πέρασαν οι γιορτές και όταν οι νεράιδες απελευθέρωσαν τα αστέρια, η νεράιδα μπορούσε πια να αφήσει τη θέση της πάνω στο έλατο. Μα όταν την ρώτησαν πώς πέρασε αυτές τις μέρες που δεν μπορούσε να πετάξει όπου ήθελε, εκείνη χαμογέλασε και είπε ότι θα το ξανακάνει και του χρόνου. Και πράγματι το έκανε..
Δεν είπε σε κανένα το μυστικό της.. μα εγώ θα σας το πω! Εκείνες τις ημέρες που η Νεράιδα πέρασε πάνω στο έλατο, βίωσε τις όμορφες, ζεστές στιγμές της οικογένειας. Μύρισε τις μυρωδιές των σπιτικών γλυκών, άκουσε τις ιστορίες για καλικάντζαρους, γέλασε και χάρηκε με τα παιχνίδια των παιδιών. Έζησε τέτοιες στιγμές αγάπης που δεν είχε συναντήσει ποτέ και τις βρήκε σε μια οικογένεια..
Αυτή η ιστορία του συγγραφέα Μάνου Κοντολέων θυμίζει σε όλους τη μαγεία των χριστουγέννων, μέσα από ένα παραμύθι. Χωρίς να μπαίνει σε λεπτομέρειες για ήθη και έθιμα και χωρίς να περιγράφει καταστάσεις και προετοιμασίες. Γιατί Χριστούγεννα είναι αυτό… να είσαι κοντά σε αυτούς που αγαπάς και να κάνεις απλά πράγματα όπως να στολίζεις ένα δέντρο, να τυλίγεις ένα δώρο ή να κάνεις μερικούς κουραμπιέδες για να τους ευχαριστήσεις. Τον τελευταίο καιρό ακούω πολλούς να λένε.. ‘’φέτος δεν έχω όρεξη να στολίσω δέντρο ή να φτιάξω γλυκά… δεν μου αρέσουν πια τα Χριστούγεννα’’ και λυπάμαι πολύ. Επειδή Χριστούγεννα δεν είναι το στολισμένο δέντρο.. Είναι οι οικογενειακές στιγμές αγάπης που εκείνη τη περίοδο τις νοιώθεις πιο έντονα και θέλεις να τις γιορτάσεις.
Ο συγγραφέας χρησιμοποιεί χαρακτηριστικά του λαϊκού παραμυθιού, μας συστήνει τις νεράιδες σαν ευαίσθητα παιχνιδιάρικα πλάσματα και δημιουργεί το κλίμα μιας μαγικής ιστορίας. Η αφήγηση είναι τόσο ομαλή που δεν σου φαίνεται υπερβολική η πλοκή.
Η εικονογράφηση του βιβλίου είναι από την Κατερίνα Βερούτσου, η οποία έφτιαξε λυγερόκορμες νεράιδες με φτερά από τούλι, να πετούν στον ουρανό για να μαζέψουν τα αστέρια. Αν υπάρχουν νεράιδες νομίζω κάπως έτσι θα είναι. Πανέμορφες ζωγραφιές, που πραγματικά αποτελούν έργα τέχνης.
Η ιστορία απευθύνεται σε παιδιά από 5 ετών και κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Πατάκη.
Πληροφορίες για τον Μάνο Κοντολέων μπορείτε να διαβάσετε στο αφιέρωμα http://goo.gl/ufLRu του Παραμυθητή.
Μπορείτε να διαβάσετε το παραμύθι Νεράιδα πάνω στο έλατο εδώ http://goo.gl/YFj0E
Καλή ανάγνωση!
