H Άνοιξη είναι ύπουλη εποχή. Εκεί που κάθεσαι χαλαρά και ήρεμα πλεούμενος μες τα προβλήματά σου, σε κτυπάει πισώπλατα. Σε βάζει να θες να ανέβεις ένα ένα τα παρτέρια του κήπου, να μυρίσεις ότι μυρίζεται και να τσεκάρεις για μελίγκρα τις τριανταφυλιές.
Κάτι τέτοιο με«κτύπησε». Χωρίς προειδοποίηση. Ούτε καν ένα τόσα δα μούδιασμα στο αριστερό ημισφαίριο. Εννιά η ώρα το βράδυ. Εκεί που έβλεπα τον μικρό μου γιο να πλησιάζει μισονυσταγμένος παραπατώντας στο σπίτι, μου ‘ρθε να αναλάβω δράση.
Μια ακατανίκητη επιθυμία σαν και αυτή που σε πιάνει για τζούρα με κατέβαλε , παρόλο που χρόνια τώρα έχω κόψει το τσιγάρο. Να περιπλανηθώ στον κήπο, να μυρίσω το γκαζόν, να τσεκάρω ότι το κυπαρίσσι που μου πήρε δώρο ο πατέρας μου είναι ακόμα εκεί και αναπτύσεται σωστά κάτω απ το φως του φεγγαριού, να αποτυπώσω τα πάντα, να τα πάρω μαζί μου και να τα κλείσω για πάντα μέσα μου.
 |
| photo via flickr.com |
Περίεργη νύχτα σήμερα, τελικά. Γλυκιά. Από αυτές που θέλεις να πάρεις πρώτα τα κρεβάτια σβάρνα για καληνύχτες και μετά να αφήσεις το μάτι σου να παίξει με τα γεράνια. Από αυτές που θέλεις να νιώσεις την ασφάλεια και την σιγουριά ότι όλοι βρίσκονται σε απόσταση αναπνοής από εσένα και εσύ σε απόσταση αναπνοής από αυτούς. Είναι κάτι μέρες που τους έχεις ανάγκη περισσότερο από ότι νομίζεις. Αποκοιμηθήκανε. Ησυχία. Κάτι ανάσες τρεμοπαίζουν και βυθίζονται. Η μεγαλειώδης στιγμή της καθημερινότητας. Το κλείσιμο της μέρας. Αύριο πρωί πρωί σχολειό.
Πάλι παράπονα για το πρωινό ξύπνημα και βαριαστημένα βήματά να σέρνονται στο σπίτι. Τι πολύτιμη στιγμή. Οι καλημέρες και οι καληνύχτες. Το γρήγορο πρωινό. Οι φωνές ότι αργήσανε. Το όνειρο της καθημερινότητά τους. Τυχερός όποιος το ζει.
Σαν αύριο γεννήθηκε η κόρη μου. Πριν από 16 υπέροχα χρόνια. Μια ανοιξιάτικη μέρα σαν και αυτή που παίζει σήμερα η φύση με το μυαλό μου.
Σαν αύριο γεννήθηκε η κόρη μου. Πριν από 16 υπέροχα χρόνια. Μια ανοιξιάτικη μέρα σαν και αυτή που παίζει σήμερα η φύση με το μυαλό μου.
Ημουν εκεί όταν πήρε την πρώτη της ανάσα. Μισοζαλισμένος, αρκετά σοκαρισμένος, αλλά εκεί. Δεν είναι εύκολο πράγμα να συναντάς την ζωή τελικά. Ο χρόνος είχε παγώσει. Τα έβλεπα όλα καρέ – καρέ και βουβά. Προφανώς είχα κουφαθεί. Απορώ που δεν είχα τυφλωθεί κιόλας. Στεκόμουν όρθιος σε μια γωνιά του χειρουργείου (νομίζω κάποιος θα πρέπει να με είχε καρφώσει κατακόρυφα στο πάτωμα αλλιώς δεν εξηγείται), έχοντας τσεκάρει ότι σε περίπτωση που λιποθυμήσω δεν θα πάρω και τα μηχανήματα παραμάσχαλα. Φαντάσου να έβγαζα καμιά πρίζα. Τα μάτια μου ήταν καρφωμένα στον γιατρό , έτοιμος να επέμβω στην περίπτωση που χρειαζόταν την βοήθεια μου. Ευτυχώς δεν την χρειάστηκε. Κάποια στιγμή φοβήθηκα μην του γλυστρήσει το παιδί έτσι όπως το τραβούσε αλλά γρήγορα έδιωξα την κακιάσκέψη γιατί είχαν αρχίσει κάτι δυνατοί διαμπερείς πόνοι στην πλάτη και ήταν σαφές ότι κανείς δεν θα μου έδινε την πρέπουσα σημασία.
Κάπως έτσι πρωτοσυναντήθηκα με την κόρη μου. Καμιά σχέση με το σήμερα, πιστέψτε με. Γκρίζα, γεμάτη βλένες και αίματα. Δεν το έκανες για άνθρωπο. Πιο πολύ σε γκρέμλιν έφερνε. Ηταν και το άγχος της στιγμής βλέπεις. Μέχρι να σιγουρευτώ πόσα δάκτυλα είχε κάθε χέρι και κάθε πόδι, και ότι ήταν τοποθετημένα στην σωστή θέση, έχασα χρόνια από την ζωή μου. Οταν όμως ηρέμησα και όλα άρχισαν να παίζουν στο έγχρωμο και στην ελληνική, συνειδητοποίησα ότι αυτό το υπερβολικά υπέροχο πλάσμα μου ……. μοιάζει!!!!. Αντικειμενικά, μου μοιάζει, το ορκίζομαι. Το ξέρει και η ίδια.
 |
| photo via gerberbabycontest.net |
Σαν αύριο λοιπόν μια ανοιξιάτικη μέρα σαν και αυτή που παίζει σήμερα η φύση με το μυαλό μου, αρχίσαν οι καλημέρες και οι καληνύχτες στην ζωή μου. Οι πολύτιμες στιγμές.Τα γέλια και οι φωνές. Χρόνια πολλά θάλασσά μου. Σε ευχαριστώ για το ταξίδι μου χάρισες.
Το άρθρο έγραψε ο Ξυλάς… ένας μπαμπάς τριών παιδιών
που αρνείται να μείνει «μετεξεταστέος» στην ζωή των παιδιών του.